Cuma, Ocak 01, 2016

Chopin çalarken...

...

Biz konuşmuyoruz artık. Eskisi gibi konuşmuyoruz. İletişim kurma yeteneğimizi ya kaybettik ya da arkın yönünü değiştirdik ya da yeni arklarla bağladık, onlar yokuşaşağı arklardı debileri yüksek gürül gürül akan, onlarla birleştikten sonra ark, suyum kurudu, çoraklaştım, sen de akıntıya kapıldın. Yapacak bir şey yoktu, yol uzundu, uzaktı.

Alınganım evet, bu şekilde buraya yazmamın da hiçbir mantıklı açıklaması yoktu açıkçası. Sadece dışavurma isteği, yazmakla - anlatmak, açlık, özlem...

Özlemeyin kimseyi.

2 yorum:

MariPoSa dedi ki...

Bence de yaa keşke özlem diye bir şey olmasaydı en sıkıntılı konulardan biri
>_<
Yazmak en iyisi belki özlem yalnızlık vesayir diğer her şeyi bir kenara atıp kendini ifade etmek bilmyorum ..

Umut dedi ki...

Deniyorum Mari, özlememeyi de deniyorum. Yazmayı da ^^