Hayal

                          

                  Gidiyorum ben, hayallerime biraz daha yakın. Genişçe bir vadi, ve dipsiz, eski bir köprü ile birbirine bağlanan, bir yanda geçmiş ötede gelecek, ben ortasında da sayılmam köprünün, ama vazgeçemeyecek kadar da ilerledim. Engeller; çürük ahşap, rüzgar ve bazı kötü yol arkadaşları. Biraz daha ilerlesem dağın eteğindeki ütopyayı görebilecektim. İlerliyorum, yükümü hafifletmiş, yeni maceralara yelken açıyorum.

...

haykırarak
höykürerek
bağırarak
çağırarak
sesin kısılırcasına
salya püskürterek
kalbin yerinden fırlayacakmışçasına

MUTLU OL!*

*Mor ve Ötesi konserine gidecek olmanın mutluluğuyla yazıldı.

FAL

Hayatınızda hiç arkanızı kollayan insanlar oldu mu?
Peki onlardan haberdar mıydınız yoksa bu "koruyucu melekler" her zaman gizli miydiler?

Ben onlardan birinden fal sayesinde haberdar oldum. 21. yy'dayız hala faldan bahsediyorsun diyenler olabilir, ama varlığını inkar etmenin kolay olmadığı mistik olaylardan, her ne kadar uçan otomobiller, elektrikliler, oto-pilotlular vb. seçenekler olsa da.

Bahsedeceğim olaylar kurgu olabilir. Dışarı çıkarken ne giyeceğinden, ilk defa buluşacağın kadına-erkeğe ilk sözlerinin ne olacağı da kurgu, Truman Show'a hoş geldiniz!

Geçtiğimiz yaz benim için tuhaf bir bekleyişin ve güzel sonuçların, yeni başlangıçlara vesile olan, dışında bir de mistikti. Ölmeyeceğimi doktorumdan daha emin bir dille söyleyen, üniversiteyi kazanacağıma (güzel ve geleceği parlak bir bölüm, onun deyimiyle) dershane hocalarımdan daha çok inanan (belki de gören) bir kadından bahsedeyim, bu yaz yine ziyaret etmiştim ve bu ziyaret onu ilk defa yüz yüze ziyaretimdi. Kalabalıktı.

Erasmus'la ilgili henüz ortada ne fol ne de yumurta vardı, tamam tahmin ediyor diyelim. Erasmus Dış İlişkiler Koordinatörümüz bir alman, kadın orta yaşlarda. Saçları sarı-beyaz. Ve de durum şu ki, tanışmıyorlar.

Bana, bir kadının beyaz bir kağıda imza attığını ve bu kağıdın da yurtdışı kapılarını açacağını söyledi.

Olay şu ki, o imza atma ritüeli gerçekleşirken tüylerim diken diken oldu. Ben onun karşısında, tam da çalışma masasının önünde ayakta, koordinatör hanım ise Learning Agreement'i imzalıyordu.

Sonuç şu ki, evet fal insanların zihinleriyle oynuyor olabilir, her zaman daha çok bilmek istiyorsunuz ve sonuçları felaket olabilir. Her şeyi bilseniz bile, hiçbir şeye müdahale edemezsiniz. Domino taşı gibi, bir tanesini bile kaldırsanız düzen bozulur.

Geleceğiyle ilgili bilgiler almaya insan her zaman merak duymuştur, bu merakın nereden geldiği veya nereye gittiği bilinmemekle birlikte, tarihte de birçok ünlü kişinin fala merakı olduğu bilinen bir gerçektir. Siyasiler, dünya yıldızları, popstarlar, divalar, sinemacılar, işadamları liste uzayıp gider.

Tarot, kart, kahve, el...bilindik olanlar.

-Su falı, nasıl yapılıyor bilmiyorum. (Hydromancy)
-Ateş falı, " . (Pyromancy)
-Bibliomancy, kutsal metinler ile. Bunu yapan bir adamla karşılaşmıştım, çocuktum belki 10-11'li yaşlarda. Dolandırıcı  olabilir, söylentilere göre kendi öleceği günü saati bilmiş. Ah, söylentiler!
-

Bugün sadece ağabeydim.

Kendime Notlar -1

Bilmiyorum sizin için kötü haber mi ama yazmanın dayanılmaz çekiciliğine ses verdim ve saatin bu denli geç olmasına aldırmayıp yazıyorum.

Cuma gününden beri okula gitmiyorum, nevruz, bomba paniği, avm'nin önlem adına kapatılması ve son olarak da başıma bela alıp hastalanmam da eklenince, güzel mi güzel(!) bir tatil yaptım yurtta oturup. Sancılanan bağırsak hatta kanayan, güzelce iltihaplanmış bir sindirim sistemi, daha fazla mide bulandırmak değil amacım sadece ne de güzel ihmal etmişim kendimi onların bilincine bir daha varmamı sağlıyor bunları tekrarlamam. Bütün bu korkunç şeyleri bir kenara bırakalım ve son yazımda anlattığım, hayallerimden bahsettiğim yazıdan sonra gelecekte ne yapmak istediğime dair minik notlar düşmeye karar verdim.

Bu blog yazarın bencil dışavurumlarının bir işareti haline geldi, bir de az biraz cehaletinin...

- Kilo al, güzel bir blazer ceket veya sadece ceket al, güzel bir gömlek ve de pantolon
- Ofisin ineği haline gelme, çok dikkat çekme, çok bir şey de anlatma, ayrıca ''her şeyi ben bilirim'' havalarına girme, bir bok bilmiyorsun, sadece sıradan bir çevirmenmişsin gibi davran
- Gez, cidden gez, para biriktir, ya da ailenden iste, nasıl yapıyorsan yap ama gez
- Prag'a git, kızkardeşinin çizimlerini moda tasarımcılara göster, Berlin'de de olabilir
- Arapça öğren, kesinlikle öğren, listebaşı olması gerekirdi aslında
- Köln'e git, üniversiteyi ziyaret et kayıttan önce.
- Nürnberg'e gitmeden önce ev fiyatlarını araştır, hatta bazı insanlarla iletişime geç
- Güzel şirin bir ev bul, belki bir-iki ev arkadaşı
- Spor yapmaya çalış, salon olmasa bile spor yap, bisiklet sür en azından ya da gezilere katıl, yani kendine yapacak bir şey bul, Mersin'de yapamadığın şeylerin acısını çıkar
- Güzel mekanları ziyaret et, kendini şımart, bunu hakettiğine inan
- Berlinale'e git, nasıl yapıldığını bilmiyorsun belki ama kesinlikle ziyaret et ve ortamı gör, belki sevdiğin bir yönetmenle tanışma fırsatı yakalarsın
- Sağlığına dikkat et
- Bütün bunları yapmadan önce, bu dönemi ihmal etme, toparlan!!! Kaldır o lanet kıçını
- İş hayatı rekabet demek, ve evet senden iyi almanca konuşabilirler ama senden daha iyi çeviri yapmayabilirler, bu konuda gözünü dört aç ve yeteneklerini konuştur
- Köln'ün bütün nimetlerinden yararlan, okulun erasmus öğrencisi olarak değil, sıradan bir öğrencisiymiş gibi topluluğa katıl, toplulukta piş, eri...
- Köln'de güzel zaman geçir. Güzel festivaller, etkinlikler, mekanlar, insanlar gör.
- Almanya dışına çık, para biriktir ve en az bir kuzey avrupa ülkesi gör Norveç-Oslo, 31 Aug filmin peşine düş
- Glennis'e gittiğin ülkelerden kartpostal at. Hatta en yakın zamanda kesinlikle kart at, mektup yaz.
- Güzel bir kamera satın almaya çalış, cep telefonuna ihtiyacın yok şimdilik ama kamera önceliğin olsun, gittiğin yerleri arşivle, sadece zihnine kazıma, güzel fotoğraflar videolar çek. Sonra onları birleştir, belki kısa bi' film bile çekersin, yıllar sonra gerçekleşen hayalini dünyayla paylaşırsın, kim bilir.
- Köln'e tekrar bir ekleme; eğer kalabiliyorsan ikinci dönem için de çaba göster, birinci dönem öyle bir çaban olsun ki, 2. dönemde hibe alabilesin, bu çok önemli. Bu arada fantastik olayların peşini bırakmadığını biliyorum, 2017 dek dişini tırnağına tak ve çalış.

Şimdilik bu kadar, ilerleyen zamanlarda akla geldikçe eklenebilir.

Bu arada unutma, Gazete, Drama, Teknik Çeviri, Hukuk...ah! Ödevlerini yap biriktiler lanet olsun!!!

Hayatımın Son 4 Yıllık Özeti

...

Merhaba,

Eylül, 2012

Üniversiteye başladığım tarih, başlamadan da önce blog yazıyordum, tabii isim değişti tema değişti her şey değişti, en önemlisi de ben değiştim.
Kaydolmadan önce  bir yazı yazmıştım Madem Üniversiteye Gideceksin - başlığıyla. Hoş, bu liste bir şeyleri kenara yazmanızın aslında ne kadar faydalı olabileceğine işaret ediyor. Ne kadar saçma göründüğü umrumda değil.

Üniversiteye kaydımı yapmış, hatta güzel bir apartta kalmaya başlamıştım. Minik bir şehir keşif turu yaptıktan sonra kendimizi AVM'de bulmuşuz, ben de Oyuncakçıdan minik maket otomobil almıştım minik ''Shelby Cobra'' hala da durur memlekette şu an.

Okul güzel başlamıştı benim için, hazırlıktaydım. Dersler zor değildi ama tabii yeni bir dil (almanca) öğrenmenin verdiği bir şaşkınlık hali, zorlanmıyor değildim ama gözlerimi ve zihnimi feda edercesine çalışıyordum. Sosyal'in sözlük anlamını geçtim, zihnimde bile böyle bir sözcüğe yer yoktu.

Tabii Eşek Almanya hayalleri kurduğundan, planlarını ertelemez ve çok geçmeden yani Kasım ayında planlarımı ve ilk başvurumu yapmış oldum. Sonucu sormayın, gidememiştim, oysa mülakat çok iyi geçmişti. Gönüllülük projesiydi, 1 yıl sürecekti ve maalesef okulu da bir yıl uzatmak zorunda kalacaktım. Olmadı, iyiki olmadı? Belki de.

Üniversiteye ait bir eylem değil gezmek, biliyorum fakat ben ilk defa gezi amaçlı başka bir şehre Mayıs, 2012'de gitmiş. İzmir, ah, güzel kadın, güzel şehir İzmir. Aşık etti kendine zaten şıpsevdi olan sıska adamı. Tekrar gitme fırsatı bulamamıştım, aynı tarihte de Aydın'a arkadaşlarımın yanına gitmiştim, keyifliydi, yalnız başımaydım, özgür hissediyordum. Tabii cebimdeki para bitene kadar, maddi özgürlük de önemli bir yerde.

-bu arada Eşek blogunda bunları yazmaya devam eder-

Eylül, 2013 ve sonrası...

Aparttan kurtulma eve taşınma telaşı. İlk defa evim oluyordu, bu benim için inanılmaz bir duyguydu çünkü ailemle geçirdiğim 20 yılın sonunda tamamı bana ait olmasa da seçtiğim biriyle aynı evi paylaşıyor olacaktım. Dolabımızı memleketten gelen yiyeceklerle doldurur, akşamları ise dizi izler veya arkadaşlarımızı davet eder kağıt oynardık, bazen de biz giderdik. Güzel vakit geçirdik, arada minik sürtüşmelerimiz tartışmalarımız olurdu ama genel olarak kabul edilebilir düzeydeydi, ve de karşılıklı saygı çerçevesinde. Ama Tanrı'nın hepimiz için olduğu gibi benim için de minik, tatlı planları vardı, tabii şu an erken onları anlatmaya.

Kasım, 2013

Bahsettiğim gibi Almanya planları ve de sigorta şirketlerinden aldığım saçma sapan redler, belki de ben bilmiyordum ve başka bir yolu vardı, emin değilim ama Almanya'ya giden yollar kapandı ama ben yine de vazgeçmemiştim. Yine aynı tarihlerde, gelecekte çekmek istediğim film projem hakkında yazmışım, benimki de delilik. Werner Herzog da deli...
İlk sömestrı deneyimlemiştim sonunda ve sonuçtan memnun değildim, yalnızken daha mutlu bir ruh hali içindeydim o zamanlarda aileden ne kadar bağımsız olurrsam o kadar iyi hissediyordum, çünkü bu tür bir özlem vardı içimde.

Aralık, 2012

İlk defa kulübe gitmiştim. Çok sevdiğim iki arkadaşım ve alman hocamızla birlikte. Giyecek bir şeyim yoktu ama sorun değildi arkadaşım ödünç vermişti ve evet ödünç gibi duruyordu. Çok eğlenmiştim, nasıl göründüğümün önemi yoktu. Çok çok para da harcamıştım ama değmişti, hatırlanacak güzel mi güzel bir gün geçirmiştim. Fırsat buluyorsanız değerlendirin, eğer ki geçmişe bakıp bir güzel anı görmek istiyorsanız.

Mart, 2013

İlk nargilem ve baş dönmesi. Parasızlık...

İlk tren seyahatim ve de eşlik eden arkadaşım da hem en iyi arkadaşım olacaktı gelecekte hem de dava ettiğim kanlı bıçaklı olduğum kişi. Hayat...

Bu tarihte YGS'ye hazırlanmak için ablasının yanına taşınan kuzenimle güzel zaman geçiriyor, bira film cips üçlemesiyle ardından güzel muhabbetler yapıyorduk.

Ocak, 2014

Almanya'ya gitmek adına Kasım'da yapmış olduğum başvurunun mülakatı bu tarihte yapıldı. Minik bir kasaba, şehirden uzakta, engelliler için oluşturulmuş bir rehabilitasyon merkezindeydi proje. Mülakat iyi geçmişti fakat kabul edilmemiştim, demek ki yeterince iyi geçmemişti.

Nisan, 2014

Almanya olmamıştı ama Antalya'da iyi bir hastanede tercümanlık stajımı yapacaktım, kabul edilmiştim. Güzel bir workshoptan sonra macera başlamıştı.

Mayıs, 2014

Kendimi bulma ayıydı. Kendimi tanıyordum artık. Kendime saygı duyuyor, görmezden gelmiyordum.

Haziran, 2014

İşe giriş, Antalya, yepyeni bir dünya idi benim için. Fantastik geliyordu, eğleniyordum, yoruluyordum ama değiyordu çünkü sevdiğim işi yapıyordum bu da dört kolla sarılmama neden oluyordu.

Temmuz, 2014

İşten ayrılmak zorunda bırakıldığım karanlık günlerin yaşandığı, doğumgünümü bir kebapçıda kutladığım tarih.

Ağustos, 2014

Ailemin bazı durumlarda, bazı olaylara karşı ne kadar da sabırsız durabildiklerinin kanıtı ayrıca evsizdim ve ev arıyordum, neyse ki kısa sürede internette gördüğüm bir ilana mesaj atmıştım ve evi tutmuştum. Tanışma babında bir süre evde kaldım ve maalesef bazı şeylerin şimdi olmasa da ileride ters gideceğinin sinyallerini vermişti.

-Burayı geniş bir özet şeklinde geçeceğim.-

2015 - 2016

Ev arkadaşımla ilişkimiz genel itibariyle iyiydi, çalışıyordu memurdu ama ben öğrenciydim, buna rağmen aramızda samimiyetsizlik yoktu. Aksine beraber spor yapıyor, dizi takip ediyor arada bir de film izliyorduk, keyifliydi her şey, pek dışarı çıkamıyorduk. Her şey yolundaydı ta ki yakın arkadaşımla mahkemelik olana kadar. Hayali karakterlerin olduğu hayali bir yan bloğum vardı, ruh hastası kadın da bunu kullanıp benim gerçekte bambaşka biri olduğumu anlatan bir mesaj atmış ev arkadaşıma, bundan sonrası pek keyifli değildi, evden ayrıldım. Sonrasında bir arkadaşımın yanına yerleştim, kedimiz vardı, onun kedisi ama benle gündüzleri daha çok vakit geçiriyordu minik tatlı Roza, bebekleri vardı onunla ilk tanıştığımda. Güzel ama bir o kadar zorlu 2. dönemi de bu arkadaşımla birlikte geçirdim, ta ki misafirlerime karşı pek sıcak tavırlar sergilemeyene dek, ki bu da ayrılmamıza neden oldu.
Ondan sonra ne mi oldu?
Yaz ayında, gelecekte bir yerde inanılmaz işime yarayacağına inandığım arapça kursuna gittim, A1 seviyesinde sertifikamı da aldım. Her şey yolundaydı. 
Hayatım inanılmaz bir şekilde düzene girdi. Düzenli bir hayatım, iyi ders notlarım ve de güzel bir okul hayatım vardı. Maddi açıdan hiç sıkıntı yaşamadım bu sene desem yeridir, hatta pahalı mağazalarda beğendiğim üç-beş parça ne varsa satın alıp çıktığımı, görmemişlik diyebilirsin belki ama 90 euro değeri olan ayakkabıyı, yine 90 euro değerindeki çantayı satın aldığımı biliyorum. Artık ertelemiyorum, ne hayatımı, ne alacağımı ne de yaşayacağım diğer hiçbir şeyi. İsraf diyebilirsin, ama bana öyle gelmiyor. Ben sadece mantıklı bir açık bulup oradan saldırıyorum, indirim gibi. Aldığım son ayakkabı tenisçi Roger Federer'in sponsorluğunu yapan markaya ait. Keyifli.

Konudan saptım.

Yeni bir sene yeni arkadaşlıklar, mecburiyetten doğan sahte arkadaşlık ilişkileri, doğurdu. Bundan memnundum çünkü zaten hayatın normal seyri öyleydi. Hele ki benim gibi arkadaş edinme konusunda pek iyi bir modda olmayan biri iseniz.

İnsanlarla baş etmeyi öğrendim. Onlara gerçekte kim olduklarını değil de olmak istedikleri kişiyi onaylarcasına hareket ettim, çünkü kimse doğruları duymak istemiyordu.

16.12.2015 - 30.12.2015

Bu iki hafta benim için geleceğimin şekillenmesine yardım olacak en önemli adımlardan biriydi. Size bahsetmiş olduğum yaz ayında aldığım arapça kursu, Almanya'da yapacağım staj için asil adaylardan biri olmama yardımcı oldu. Yani Haziran'da Almanya'da staj yapacağım, tercümanlık yapacağım.

Ocak, 2016 ve sonrası

Erasmusa başvurdum, her ne kadar son senemde gidecek olsam da yine de okulun uzaması durumunu göze almıştım, gözüm dönmüştü diyebilirim.
Sınava girdim, bir de staj durumumdan dolayı özgüvenim tavandı diyebilirim. Sınavı geçtim ve de ikinci oldum. Aslında birinci olabilirdim ama not ortalamamdan dolayı 2. oldum önemli değildi.
Bu arada bu olayın, Madem Üniversiteye Gideceksin - şu yazıdaki 6. maddede -Erasmus'la iki üniversiteden birine git, biri Köln'de. Aklında bulunsun, Köln'e gitme hayalleri kurduğunu biliyordum bu yüzden bunun için gerekirse kıçını yırt! 
Bu hayalim gerçekleşti ve tam da dün itibariyle hayalim olan üniversiteyi seçtim. Bu olayın bendeki önemi ise, Ağustos 2012'de bu yazıyı ve bu maddeyi yazmışım üstünden 4 yıl da geçmiş, ben ise hayalimi gerçekleştirmeye daha da yakınım. 

Özet olarak eklemem gerekirse;

“Üzülme! İstediğin bir şey olmuyorsa, ya daha iyisi olacağı içindir ya da gerçekten de olmaması gerektiği için…” Mevlana 

Bir de şu var; 

Geçmişe bakıyorum da, amaçlarım her zaman ertelenmek zorunda kalan zaman kırıntıları gibi sonra da geçmişte bir yerde onlara ''anı'' dememi bekliyorlarmışçasına... Atyarışındaki Eşek

Görüldüğü üzere, hayallerinizi amaçlarınızı erteleyin ama sonunda onlara ulaşın. Bir şekilde ulaşın.
Ayrıca, yazın. Bir kenara hayallerinizi yazın, yapmak istediklerinizi yazın. Bir gün illa ki, o basamağa erişince şu yazıda gördüğünüz gibi bir durumla karşılaşabilirsiniz.

Sevgiler,

Umut.

Dipçe: Yazının altındaki etiketlerle diğer yazılarıma ulaşabilirsiniz ayrıca, sağ taraftaki kronolojik sıralamayla diğer yazıları da görebilirsiniz. Bir de etiket bulutu da var tabii.

...

Bye bye anksiyete.

...

Bye bye insancıklar.

...

Bye bye tökezlememe neden olanlar. (Yıkılmadım ayaktayım çalar)

...

Sağ kolumda yaram var, kabuk bağladıkça deşip kanattığım. Yaşadığımı hissetmem için bir kanıt gerekiyordu ve de o kanıt dirseğimin komşusu olarak ikamet etmekteydi, kolumda kızarık küçük bir leke. Kanıyordu da, şiddet uyguladığımda bu zavallı miniğe ama o da gönüllü görünüyordu, kanamaya. Siz de öylesiniz minik insanlar, zavallılar, yalancı olanlar sizlersiniz.
Her seferinde yalanlarınızla o kabuğun altından sıyrılıp kanatıyorsunuz.
Mutluluktan yana içimde herhangi bi yaşam belirtisi kalmadı. Duyguları yoklarken keşfettiğim ise, nefret esir almıştı. "Şair ne yaşamış da bu kadar öyle güzel yazmış, vay be!" derken ben Tanrı'm, şairin çektiği acılara özenmiyordum. Güzel yazmasına imreniyor olabilirdim ama onun kendi fişini çektiği gibi bir senaryo yazdıysan bana uygun gördüğün, lütfen onu kağıt öğütücüye fırlat, eğer kağıt kullanmıyorsan basitçe ".docx" dosyasının üzerine tıkla ve Shift+Delete işte bu kadar basit ama lütfen ayarlarımı kurcalama. Kurcalayacak pek bir şey kalmadı hayatımda. İnsanlara saçma sapan öğütler vermekten başka etrafıma faydam kalmadı gibi hissediyorum. Sabah olduğunda perdeleri açmaya bile korkuyorum artık.
Gün doğsun, beni korkutan gölgeler kaybolsun.

Uzun zaman sonra ilk defa güneşin doğuşuna şahit oluyordum. Uyuyamadım, kimse uyumadı, yalnız değildim. Keyifliydi fakat böyle olmasını istemiyordum. Bazen bazı şeyler farklı şekilde gelişirler. Kahvaltı edip uyudum, uyandım sonra ilacımı aldım, tekrar uyumaya çalıştım; fakat korkunç bir mide bulantısı.

Tökezlemeden

Zincirlerini aldım elime hayatımın,
Daha fazla başıboş bırakamazdım.
Dümen bende artık, sancak alabanda!
Hedefe kilitlenmiş, emin adımlarla,
bu kez tökezlemeden, engelli koşu dört nala.


İnsanlığı seviyorum, ama insanları değil. İnsanlar yoruyorlar, insanlık ise teoride kaldı, tozlu raflarda.
İnsanları daha iyi tanıyorum artık. Hiç bu kadar yakından gözlemlememiştim. Hayatımın en güzel değil ama en verimli yıllarını üniversitede yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum diyebilirim. Telafi ettiğim hatalar, telafi ettiğim bir hayatım var. Burayı ağlama duvarı olarak kullanmayalı uzun zaman olmuştu, ama artık ağlamak yok. Toparlıyorum.

benkalpkendim

Şu an kulaklığımı takmış bi halde-müzik çalmıyor-, odada saatler önce başlayan siyasetin devamı niteliğindeki sohbete kulak misafiri oluyorum. Yurt çok tuhaf bir yer, üniversiteye başlayan kardeşlerime tavsiye edeceğim kesinlikle, çok tuhaf insanlar var, çok cahil insanlar da. İnsan var, 'İnsanlığa Giriş' dersi niteliğinde. Bence her tarafa kameralar kurulmalı, özel hayatı siktir edin ama buradaki hayata dışarıdakiler şahit olmalı.

Güzel şeyler anlatacaktım. Can Kazaz, Nilipek dinledim, bitince, sohbete kulak misafiri olup bu yazıyı yazdım.

Sİnapsları Alınmış

Duygularımdan kurtuldum.

Beni terk etmeye zorladım onları, artık onlar da mülteciydiler.

Beynimin hangi kıvrımının hangi derinliğinde batar botları, umrumda değil. Hissetmiyorum artık.

Kızamıyorum, bağıramıyorum, saçma sapan bir gülüş.

Mutsuz değilim, ama nötrüm.

Mutlu olmam için sebebim var, sebeplerim değil ama yine de hedeflerimden biriydi ulaşmak için çaba gösterdiğim. Mutsuz olmak için sebebim yok fakat yorgunum.

Dert değil daha kötülerini de görmüştüm, bunlar iyi zamanlarım.

İnsanlarla problemlerimi minimuma indirdim. Artık alınmıyorum da pek. Çenem dişlerim birbirine kenetli. Sırf bu bile yoruyor.

Bu sabah uyanamadım, alarmı da kurmuştum oysa. Akşamları da uyuyamıyorum. Uyku düzenim yoktu, gerçi yine de bu düzensizliğin içinde basit bir düzen vardı, o da geç uyumak. Her zamanki gibi olmuştu. Başka bir şey değil. Sabah ise sürpriz, her zamanki gibi olmuştu yine. Bunu zihnimi uyuşturan kimyasallara yoramam tabii, oda arkadaşlarım da aynı şekildeler, benden beterler hatta.

Günlerdir dışarı çıkmıyorum, markete bile gitmiyorum. Yürümüyorum da, hareketsizlik öldürecek beni sanırım. Daha kambur duruyorum, sırtım iyice yay gibi oldu. Spor yapacak enerjim yok, ellerimi kaldıracak enerjim bile yok. Yine de ayakta durabiliyorum.

Kaygılarımın üzerine koca itfaiye tankını boşaltmış gibi. Söndüler... 

Rüyalar/Kabuslar, gerçek gibiler, zaten geçmişten kesit gibiler. Gerçek kişilerin oynadığı tiyatro sahnesi gibi, bu da bazen korkutuyor. 

Neyse, bugünlük bu kadar yeter. 

Motivasyon mektubu tamamlayıp göndermem gerek artık. Olup olmamasından endişe bile duymuyorum, yollamama gerek bile yok belki ama ne olur olmaz deyip göndereceğim. 

Şellale (2001) -ANI

Bu yazı kısmen filmle ilgili detay vermektedir. Daha çok çocukluk anılarımla ilgilidir.

Yıl 2002, ilk bilgisayarımız, masaüstü, crt monitörlü bir bilgisayar. Tabii ki toplama kasa! İnanılmaz büyük bir heyecan. Monitör açılır, daha önce bilgisayar kursuna gitmiştim neyin ne olduğunu biliyor ama dokunmak için, ayrıca dikkatli bir özenle kurcalamak için çırpınıyordum resmen. ''Bilgisayarcı'' bilgisayarı kurdu, işletim sistemi Windows XP, renkli mavi çubuk, yeşil başlat, logolar her şey büyüleyici. Gel zaman git zaman, bu ''bilgisayarcı abi'' size film cdleri vereyim izleyin, elimde Şellale diye bir film var izlersiniz demiş babama ve cd'yi vermişti. Babam da bilgisayar kullanmayı bilmiyor, şunu sakla bir bakarız sonra demişti. Ben dayanamadım tabii, internette filmi arattım Nurgül Yeşilçay'dan bahsediliyor habire, filmi baştan sona izledim. Ve evet o malum sonda Yeşilçay'ın filmdeki kocası tarafından film boyunca kovalanmasından sonra bir güzel seviştiği sahneyi gördüm tabii. Sonra filmi izlediğim annemin kulağına gider ve cd paramparça. Annemdeki sansürcü zihniyete karşı (koruma içgüdüsüyle?) ben de antisansür bir birey olmuştum, hiçbir şey eskisi gibi olmadı bu filmden sonra, o sahnede olgunlaştım, o sahneden sonra neredeyse kadın-erkek ilişkilerinin aslında anne-baba ilişkisi olmadığını farketmiştim.
Anlam veremezken büyümüştüm ben, korkmuştum da, korkularım soru sormamı cevap aramama engel değildi ve sonrası ''Hello World!''.

Kendimi tanımama, aramama, bulmama, sormama, öğrenmeme dair ne varsa parmaklarımın ucundaydı artık. Kime sorabilirsiniz? Rehber öğretmen, anne, baba?
Neyse, konu kişisel gelişime uzayacak da uzayacak. Çocuklarınıza sansürü öğretmeyin, pornoyu da öğretmeyin; seksin ne olduğunu bilmesine, kendi bedenini tanımasına yardımcı olmaya engel olmayın, öğretin.

Chopin çalarken...

...

Biz konuşmuyoruz artık. Eskisi gibi konuşmuyoruz. İletişim kurma yeteneğimizi ya kaybettik ya da arkın yönünü değiştirdik ya da yeni arklarla bağladık, onlar yokuşaşağı arklardı debileri yüksek gürül gürül akan, onlarla birleştikten sonra ark, suyum kurudu, çoraklaştım, sen de akıntıya kapıldın. Yapacak bir şey yoktu, yol uzundu, uzaktı.

Alınganım evet, bu şekilde buraya yazmamın da hiçbir mantıklı açıklaması yoktu açıkçası. Sadece dışavurma isteği, yazmakla - anlatmak, açlık, özlem...

Özlemeyin kimseyi.

Biliyorum/I know/Ich weiß/انا بعرف

-Arka planda Coldplay çalar- 
Zihnimi uyuşturuyorum, en azından geçici bir süreliğine, hayalgücüm aynı, şakalarım da, artık vücudumdaki o his yok, -utanma?- karıncalanma da ama hala erotik düşünceler odak noktam haha, onlar da yavaş yavaş yok olacak biliyorum. Buna ihtiyacım vardı, sağlıklı düşünemiyordum, sağlıklı hissetmiyordum. Biliyorum, küçük bir hap yerine dışarı çıkmam gerektiğini, biliyorum spor yapmam gerektiğini, sağlıklı beslenmeliyim onu da biliyorum, evet biliyorum sosyalleşmem gerektiğini yeni insanlarla tanışmalıyım onu da biliyorum, biliyorum yeni müzikler yeni filmler keşfetmeliyim onu da yaptım biliyorum, biliyorum ailemle daha çok zaman geçirmem gerektiğini en azından onları arayıp seslerini duymam gerektiğini de biliyorum biliyorum, ukelalık değil sadece biliyorum, geçmiş yılların tecrübesi olarak biliyorum, birinci gözden yaşadığım için olayları biliyorum, beni neyin beklediğini bilmiyorum.

Falımda çıkan ''Sağlığına dikkat et, beslenmene dikkat et!'' uyarısı neydi? Gerçekten bilmiyorum. Bilmediğim şeyler de vardı elbet. Reenkarne olursam lütfen sağlıklı bi bedene hapset ruhumu tanrım, bunu hakketiğimi düşünüyorum.

Güzel şeyler yapıyorum son zamanlarda, yani buna inanıyorum en azından. Yazmaya yeniden başlamam güzel bi eylem benim için. Daha neşeli hissediyorum, umrumda değil-miş gibi ama aslında bastırılmış düşünceler gibi. Aslında yine bi karmaşa sürecine girmiş gibiyim. Soğuk daha soğuk, sıcak daha sıcak. Duygularım da öyleler, aşırılar? Bugün mesela yemek sırasında, bayağı kalabalıktı, dayanamadım ve yemeğini alabilen gence ''Tebrikler, Afiyet Olsun!!!'' dedim. Şaşırdı, güldü, ben de güldüm, ''Sağ ol.'' dedi. Aşırı mı tepkilerim? Aşırı mıyım? Sevgili Dünya fazla mıyım sana? Beni böyle sev seveceksen.

Bu arada güzel şeyler de olmuyor değildi. Mesela sevdiğim diziler başlamak üzere ki Sherlock yayınlandı mı? Shameless'a da az kaldı! Woohoo! Beklemedeyim. Sinemaya gidemiyorum, maddiyatı bahane ediyorum. İnternetim de film izlememe yetecek kadar hızlı değil. Bu ara böyle idare ediyorum. Bakalım ne olacak.

Edebi yazmaya zorlamadığım kendimi, sıradan bir yazı daha. Gündelik hayatımın monotonluğunda boğulmuş, insanlara bulanmış...

Acıdan - Mutluluktan Çığlık

Ne bipolarım, ne de ikizlerim. Hayat o kadar tuhaf ki, gün içinde çektiğim acılar yüzünden çığlıklar atarken, günün diğer yarısında mutluluk çığlıkları atıyordum.
Bugün o çok beklediğim ana o kadar çok yaklaştım ki; geri kalan ise, ah, hayat, sürtüğün tekisin ama seni seviyorum.

Bugünü nasıl kodlasam bilmiyorum ama şöyle desem;

Sayın Hakim, sevgili Tanrım,

(Duruşma deniz kenarında eskiden otel olan izbe bir binada gerçekleşmektedir.)
10. yıldönümünü kutlayacağım o karanlık ve müphem zamanın sonunda, evet biliyorum hiç de mütevazi olamayacağım, gerçekten sabrettim. Sonunda gerçek bir yeniyıl hediyesi alabilecek olmak da çok hoş gerçekten.

Saygılar sayın Hakim, sevgiler Tanrım.

''Tanzt, tanzt...sonst sind wir verloren.'' - Pina Bausch

BVLV

...

bugün bordo bi' Volvo'ya sarıldım, insanlardan bunalmış makineye hasret...

Sızlanmalar

Yorgunum
Sağ gözümde tuhaf bi' sızı, dün gece radyasyonu fazla kaçırmış olacağım, miyopumun derecesinin de büyümesine şaşırmadım. Açıkçası, artık hiçbir şey şaşırtmıyor beni, ister ruhsuzluk de, ister donukluk, soğukluk, ölü...
Zihnim yoruldu, bedenimden önce hep o yoruluyor sonra parmak uçlarıma kadar ilerliyor bu yorgunluk. Tamamen sinirsel belki de, hücrelerime kadar yorgunum, sinapslarıma kadar yorgunum artık iletilmiyor hissizliğim bile, her bir çekirdeğim kendi özerkliğini ilan etmekte. Yorgunlar onlar da, yorgunluklarından bahsedemeyecek kadar hem de. Pes etmiş sayılmazlar, ölüm uykusuna yatmış fakat salyalı bir öpücükle uyandırılmayı bekliyorlar.

...

insanlığınızdan tiksiniyorum
gitmek istiyorum

hep aynı hep aynı şeylerden sıkıldım
aynı kişiye bakmaktan
aynı kişilerle sigara içmekten
aynı dedikoduları duymaktan

sahte gülüşlerin aynı kıvrımlarından
sahte mimiklerinizden

sizinle aynı gökyüzüne bakmaktan sıkıldım
aynı toprağı hissetmekten
aynı suyu içmekten
aynı muhabbeti duymaktan

sahtesiniz ölmektesiniz
ben ise sadece
gitmek istiyorum

Tökezlemeden, kaldığım yerden devam sevgili sirk severler. Eşek sahneye, toynaklarını adeta Sentor(mit.yarı at yarı insan) edasında yere vurarak çıkıyor.

Neredeyse bir, rakamla 1 yıl olacaktı yazmayı unutalı rakamları unutalı.
Dünyada var olan ve süregelen olaylar, kaoslar, hava olayları vs. hayatıma da bir bakış atarcasına parmağını, önce sinek kapanına dönmüş bal kavanozuna ondan sonra da kararıp zifte dönen yağ çanağına soktu.
Şimdi ise hayatım o kirli parmaklardan arınmışçasına temiz, bir nevi yeni bir başlangıç yaptım.

Özet geçecek olursam;
-Yaz sıcaktı. Durgundu. Arapçaydı. Aileydi.
-Sonbahar. Sıcak olmaya devam etti. Yeni bir başlangıçtı. Para var gibiydi, var olmaya devam eder gibiydi. İnsanlar, arkadaşça olmak yerine şöyleydiler;
Yaşadığım yerin suriyeli mültecilerle büyük bir sorunu vardı gibi, etnik kökeninden bahsetmeyeceğim bir insan-arkadaşım olamazdı- da denizde yüzerken karşılaştığı yüzen dışkıyı da bu insanlara mal ediyordu. Etnik ayrımcılığın, bir sonraki versiyonuna şahit olmuş bulunuyorsunuz sevgili insanlık. Adam anlatmaya devam ediyordu, kıyafetleriyle denize giriyorlarmış, yüzleri makyajlıymış. Sanırım bu insan bozmasının, kendini islam dinine mensup biri olarak tanıtıyor ayrıca, müslüman kadınların haşema adı verilen bir kıyafet giyip yüzebildiklerinden haberi yok. Ben boka dönmek istiyorum, bu mağarasından çıkmamış zat hala ben ırkçı değilim naraları atarken, ona dönüp ''Bokun üzerinde arapça yazıyor olsaydı dediğine katılacaktım fakat o kadar insanın arasında o boku bir Araba mal etmek neyin kafasıdır? DNA'sından mı buldun?'' gibi sorularla kafasını iyice ''bok''a çevirdim.
Sevgili bokkafalı, boktan sebeplerden ortamın içine edip sıvadığın için o bok suratına da geçirmiş olmayı dilerdim. Türk olmayı ırkçılık yapmak sanan bu zat, türk gibi görünmek için arap ırkçılığı yapıyor, ayrıca etnisitesini de neredeyse ''üstinsan'' gibi anlatacak boyutta fanatik.
Tanrı bizi yolunu kaybetmişlerden korusun, kim olduğunu bilmeyenlerden, kim olduğunu bulmaya çalışırken bataklığa batıp burnu pislikten çıkamayanlardan da korusun.

Cehaletin insanlığı götüreceği nokta çok korkunç, buna yakından tanık olmak ise akıl sağlığımı derinden etkiliyor.
Aptal insana alerjim var, nefesim kesiliyor kan beynime sıçrıyor doktor, öfke nöbeti geçirip ağzıma dizdiğim lafları ardı ardına fırlatıyorum doktor, isabet eden yerse beton kafalar, beton kafaları nasıl delebilirim doktor?
Nasıl bu kadar aptal ve kör olmayı başarabilirler? Neden böyle olmayı seçtiler? Neden bu kadarlar? Neden varlar?

...

...son zamanlarda fal bakıyordum. Üç fincan açtım, aynı kişiye, üçü de tesadüf eseri bir yerlerden yakaladı(yakalanan olaylarla ilgili hiçbir fikrim yoktu). Ya fal denen şey tuhaf, ya da ben mistik oldum.

Tanrı lambadaki cindi, dilek haklarının hepsini kötü çocuklar gibi kendine saklamıştı.

OM dinletiyor.

Bugün pazar, hava güneşli, insanlar muhakkak parklara atacaklardır kendilerini, ben ise eve gelirken 15'li yumurta ve bir paket tavuk kanadı aldım yemek için. Eve gelirken; günlerdir evde değildim çünkü. Kaçış değil bu, hiçbir zaman da olmadı. Sınavlarım bitti, kafamı topladım.
Finaller yakında.
Om diyordum.
Kafam evden daha dağınık ama daha temiz.
-Sandalye, kırmızı, metal bacaklar, üstünde ise limonata şişesi yarıya kadar dolu, ve tv kumandası. Sandalye koltuğa dönük. Koltuk, çekyat tipi, tipik bekar evi koltuğu, yatak olabiliyor. Üstünde ceketim, bilgisayar çantam, perşembeden kalan makarna tabağı. Hayat, bu makarna tabağının kuruması gibi bişey bence. Kaynatıyorsun, bir saat beklesen kuruyor. Beklemeye gelmez hayat. Bekletilmeye değmez. Lamba açık, dünden beri herhalde. Dün ne olmuştu da...
Bıraktığım ekmek bitmiş, biterdi. Odamın kapısı, açıktı. Ne aranıyordu? Ne bulunamamıştı?
Bu ara deli gibi kedi sevdim, ölümüne sevdim. Siyah tüyleri var, parlak tüyler, yumuşacık, kadife gibi. Sokuluyor kucağıma, sarılıyor gibi yapıp, alıyorum onu kanatlarımın altına, nefes alış verişi, kalp atışlarım senkronize olmasalar da, müzik gibi, birbirlerini yakalıyorlar bi yerlerden.
Bu ara yazasım var, hep Hakan Günday yüzünden. Röportajını okudum, yazasım var ama öyle amaçsız.
Kitap okuyamıyorum, gözlerim yüzünden. Miyop desen, fotofobi desen, var da var.

...hevesim kaçtı bu yazıya devam etmek istemiy-

Ben böyleydim.

Bonjour!
Anonim olmaktan sıkıldım, Bonjour, je m'apelle Umut.

yazıyı bunu dinleyerek yazıyorum: http://youtu.be/RyuUNeCrAn4?list=RDx2I-gDExi1U , birazcık umrunuzdaysa tavsiye ederim, dinleyin.

Benim neyim eksikti, fransızca öğrenebilirim, inanıyorum.

Hayatımda bazı şeyler çok fazla oluyor, hatta aşırıya kaçıyor, minik bir film senaryosu ya da uzun metraj filmin küçük bir bölümünü oluştaracak kadar fantastik olaylar, anlatmaya kalksam, anlayamazsınız, insanların beyinlerinin köpürtüleri, öyle bir köpürdüler ki, gayzer gibi fışkırdı beyin, süblimleşti kafatasından ayrıldığı ve oksijenle buluştuğu anda. Yazıyorum. Kitap olur. Film olur ya da orospu olur elalemin ağzında hikayelerim ama yazıyorum. Torba değil büzesini geçtim, timsah derisi çanta ağızlı insanlar, evet siz! Gözetleyen, okuyan, her kimsen, alınıyorsan eğer, evet sensin. Timsah olur, yılan olur, olur da olur. Dediğim gibi, fantastik edebiyata adım atmak için bundan daha fantastik bi olay olamazdı, meraklanıyorsunuz ama anlatmıyorum. Belki ilerleyen zamanlarda, ben daha neyin ne olduğunu kavrayamamışken, nerden başlayabilirim ki anlatmaya? Ya da nerden başlayamam önce onun tahlilini yapmam gerek, aklım başında. Yani, şu anda aklım başında. İlerleyen zamanlarda neler olacak bilmiyorum. Dieu, garder mon esprit...Nasıl istersen öyle olsun Tanrı'm! Muhakkak öyle oluyordur, ama bence hayatımın eğlence eşiği çok yükseldi ve bir dahaki sefere benle eğlenmek istiyorsan da S&M tarzı bir eğlence durumu mevcut olacak. Ona da yürek dayanmaz, yapma.
Söyleyeceklerim bunlardı,
ya da dur biraz daha saçmalayayım da öyle kapatayım.
Fantastik olaylar, dediğim gibi olsunlardı, hayat çok monoton okul çok monoton aşk yok bok yok para yok...dıptıs dıptıs...şahinde çalan ultra bass hayal edilecek...edildiyse devam edeyim, madem hiçbir şey yok ortada, öyle şeyler var olsundu. Eğleniyorum, hayatıma yeni bir renk ne biliyim, grinin 666. tonundan 69. tonuna geri dönüşler yaşadım. Bunlar güzel geri dönüşlerdi, en azından daha açık bir griydi, eğlendim. Teşekkürler, yayında yapımda orada burada sevişen, yani demek istediğim nerede seviştiğinizin önemi yok, yayın-yapım falan bunlar paravere, palavere, kolaveri di, kolaveri...
Kafam böyle bi kafa.
Bu arada notlarıma bakmama totemi yapıyordum ve Tanrının sevgili kulu muydum? Yani sınavlar konusunda evet ama iş eğlenceye gelince Tanrı monolog yapıyor, tek taraflı bi eğlenceye dönüyor olay. Neyse ne, notlarım iyi. Kötü olurlar diye bekliyordum, sanırım bu sene kendimden beklentim yüksek değildi. Bu dönem demek daha doğru oluğğğğğğr.
Merhaba, ben Umut.
Yarın sunumum var. Fantastik bi sunum oldu, olacak. Güzel olacak. Bir de tıraş olsaydım, mismikemmel olacaktı. Olsun %40'ı tıraştan kaybetsem %60 güzellikte olacaktı, kendi değerlendirmem, notlarla alakası yok.
Ankara'ya selamlar.
Kar mı yağdı şakaklarınıza neler oluyor oğlum orada?! Üşümeyin, sevişin.
Bu senenin bana en çok koyan olayı, kızkardeşimi Mabel Matiz konserine götürememekti, neden Mabel Matiz bilmiyorum ama kız seviyor allalala! Aşkyoğkolmağkdiyoğprğerbiriğpğeyağğrbeğn...sanatçıyla dalga geçmiyorum yanlış anlaşılmasın ama sesi uzun vadede kulak zarı defor...şaka-
Yarın Birsen Tezer geliyor, severim. Canlısı da güzel diyorlar, her türlü güzel diyorlar, yani tutup da stüdyo da saf tertemiz bellluuuuur sesine Hande Yener efekti vermediklerine göre, stüdyo kalitesinde bi ses olabilir- salladığıma bakmayın hiç anlamam ama müziği güzel.
Ceylan Ertem'e ne olmuş? Gel kadın, gel de konserine gidek.
Ben de neden edebiyattan uzaklaşıp saçmalamaya başladığıma cevaplar ararken, youtubeun namussuzluk yapıp FAUVE'nin fantastik, bi bok anlamadığım fransızca şarkısının duraklatılmış olduğunu fark etttim. He, he...
Detönyü espirite strategiiee man par vole türki-oha türkiye dedi- ne sem de seux öyle bişey sanırım, bir telafuz kısmındayım dilin şu an, yani harfler birleşince böyle çılgın bi içiçe geçiş var, fransız sevişmelerinin dile etkisi, bu dil kesinlikle sevişilirken bulunmuş ya da ortaya çıkmış.

Kitap yazarsam okuyun, çok eğlenceli olur. -kitap basılmadan, ya da ortada bi taslak bile yokken tanıtım yapan kafaya sahibim-
Teşekkürler beyin, bi de namussuz arkaplan şarkısı, deniz, balık mangalda, yelkenli, müzik...yaz geldi aklıma da, yaz da ayrı bi olaydı. LAN! Ben mevsimleri yaşadığım olaylarla hatırlıyorum resmen, şey gibi, ahahah canım ya 2014 nasıldı? Valla götüme girmeyen kalmadı, öyle oldu bacım çok afedersin, şemsiye olur, almanca olur, yaz olur, deniz olur -bir iki kere yüzmeyi denedim-.

Onu bunu bırakın da dün kaza yaptım bisikletle;
Kaldırımdan sürüyordum, o saatte Mersin'de insanlar neden dışarı çıkar, zaman akşamın geceyle buluştuğu zaman. Vites 7'de. Pedal sert ama ben dizlerimden ve kalçamdan güç aldıkça pedal yumuşuyor hızlandıkça hızlanıyor, Mersin akşam serinliği yüzüme vurdukça vuruyordu. Aptalım çok. Fark ettim kadını, atmden parasını çekti, geri bir adım ve ikinci adımda...BAAAM! Yüzyüzeydik, ve ben pardon, pardon, pardon...özür dilerim...deyip uzaklaşırken karşıdan gelen çifte bakıyordum, kadın bana gülümsüyor, çarpıp kaçtığım kadın ise 'böyle hızlı gidersen' diye söyleniyordu, haklıydı ama ablacım sen biliyor musun? Bilmiyorsun işte. O hızla bir araca da çarpabilirdim, ben o duvarlara çarpa çarpa ohoooo. Şaka bi yana götüm fena acıdı, az kalsın kadıncağızla kafa kafaya çarpışıyorduk, sanırım beyin sarsıntısı geçirirdim ve bugünkü ve yarınki sınavlarımdan, hatta beynimin ilerleyen deformasyonlarında ise hayatın geri kalanından muaf olabilirdim. Muafiyet güzel şey, din kültürü muaf olsaydı mesela, gayrimüslimlere muaf olmasın, onlar dini öğrensin, biz zaten biliyooraospkda...dayanamadım!
Bu olaydan önce de, kırmızı ışığın yandığından yüzde yüz emindim ama şerit değiştiren bir aracın altında kalıyordum az kalsın, adamcağız -_- da eliyle işaret edip 'yol senin kardeşim az kalsın kaportama dövme gibi kazınıyordun' der gibi baktı.
Sokak kedileri, patenciler ve kaykaycılardan daha coollar!
Berbere gidecektim yarına kaldı, bugün bayağı bi iş bıraktım yarına, sunum yarın, berber yarın, kargo yarın, her şey yarın. Yarının dünyanın hatta bütün galaksilerin ve ırkların en kutsal günü ilan ediyorum, ben istediğim diye böyle. Olsun.
Allahım, merhaba ben Umut. Tanışıyorduk tabii.
Bugün eve gelirken de karşılaştık senle, daha doğrusu bu kez monolog sırası bendeydi. Güzel oldu, güzel olsundu. Facebook'ta Vajrayanna Budizmi topluluğuna üye oldum, anca bugün kabul ettiler. Sanırım grupça meditasyon yapıyorlardı ve dünyanın faniliğinden ve facebookun yapmacıklığından ve sanallığından uzak kalmak istiyorlardı.
Ne yazdım ama!
Meditasyona başlamadım, ihtiyacım olduğunu düşünüyor gibiydim, ama dediğim fantastik olaylara karşı olan duruşum bence beni bir adım öteye taşıdı, Tanrım? Sence? Buda, bence ben iyi bir öğrenciyim, daha az 'ben' demeliyim biliyorum. Bence ben normal değilim, aslında bunun farkına şöyle vardım, bloğa 'merhaba insanoğlu' yazmaya başladığım zamandan itibaren. Bence ben insan olmanın farklı bi boyutundan bakıyorum dünyaya, 'insan' kavramı benim için ne XX-XY ne de 46 kromozomdu. XXY de olurdu 47 kromozom da. Benim, insanı tanımlayabilmem için Xlere Ylere kromozomlara, DNAlara, mutasyonlara ihtiyacım YOK. Bugün sınıfta hararetli bir tartışma oldu, down sendromlu olduğunu öğrendiğiniz bebeğinizi aldırır mıydınız? Kafayı yemiş olmalısınız!

İnsanı sevin, ama bütün insanları değil, bazıları çok çılgınlar. Onları uzaktan sevin, ben neden mi yakından sevdim? Ahahaha, gülüyorum bunun cevabını vermeden önce, şöyle açıklayayım, insanlara karşı, hatta anormal insanlara karşı ayrı bi zaafım vardı, ben onlara uzaktan fıstık atmak yerine, üstü açık safari cipine atlayıp kuyruklarından yakalamaya çalıştım. Ama eğlendim, afrika kabilelerinden birinde erkekliğini kanıtlamaya çalışanlar, aslanın kuyruğunu çekmekle görevlendirilirler, bense insanın kuyruğunu, ya da çekilebilen başka bi yerini çekmiştim. Ne afrikanın adı bile duyulmamış kabilesindeydik, ne de ortada bi dişi aslan vardı...ben cidden çok yanlış yerdeyim. Kediyi severken, kediyle kedi oluyor, pati atasım geliyor. O patiyi atıyor, içime ağlıyorum. Kediler ağlamaz. Dün Atilla İlhan dinledik, güzel İlhan, Fransanın sokak ve cafe isimlerini sayarken bile şiirde, ya diyorum, yazmalıyım ama nasıl?

Ben burayı özlemişim, öyle böyle değil ama çok özlemişim. Şey gibi, gün batımındaki hüznü özlemek gibi mesela. Gündoğumuna hasret kalan mahpus gibi mesela. Öyle şeyler işte. Öyle güzel öyle.

Şiir yazamam ama okurum, okumalıyım, şiir seviyormuşum aslında, önceleri anlamıyordum, okuyup üzülüyordum anlamadığımdan. Büyüdüm sanırım, anlıyorum, bir yerden yakalıyor.

Ben böyleydim.

meow

Hiç...

Öyle şeyler oluyor ki hiç olmasaydılar daha güzel olurdu,
hatta hiç var olmasalardı yani en azından benim hayatımda hiç var olmasalardı bu olaylar.

Olaylar olaylar, resmen bitpazarında kapkaça uğrayan teyze gibi hissediyorum; yardım çığlığına karşıdan ona doğru gelen ve olaya kayıtsız kalan kalabalık gibiyim ve o kalabalığa doğru ters istikamette koşan adam gibiyim, adam ise otla kafayı bulmuş ve ters istikamette şahin kullanıyormuş gibiydi. Her şeyden biraz birazım. Çok eğleniyorum çok.
Olaylar da kapkaççı gibiydi. Çanta boştu, üçaylığımı daha çekmemiştim evladım. Boştum anlayacağın, yine boşum, hep boştum ve boş kalacaktım. Şimdi reklamlar BOSCH Ev Aletleri ile hayatınıza değer katın. dandaradan daaaa! -that was a jingle, jingle without bell- İngilizce açıklama yapma gereği duydum pek saygıdeğer insan, umrunda olmayacağı için de araya bi şaka serpiştirdim.
Ankara bana küstü mü? Küsse sissy yapardı, küsmesin. Ankara'yı siz var olduğunuz için seviyorum, yoksa Ankara...
Bu ara anksiyetem zzzt zzzt diye sesler çıkarıyor, sessize almışım sanmışken ben, meğersem titreşimdeymiş. Sonra da beynim de titreşti tabii, öyle ailecek titreştik ben ve kendim ve kendim ve yine ben ve yine kendim ve biz...

Lieb mich oder hass mich. -beni sev ya da benden nefret et-

Bu ara mistik olaylar biraz daha yakından bakmaya başladım ve kendimi fal bakarken buldum;
geçen günlerde, arkadaşıma fal baktım, bakmadan önce sana anlatacaklarım var dedi tamamen poker surat ifadesiyle. Bardağın üstüne kendisine ait bişey bırakmasını istedim -_- :D nasıl yalancıyım, sonra da çok bilmiş bi edayla bardağı açtım ve aklıma ilk geleni başladım anlatmaya -...- ve fal is going toooooo...fal tuttu. :O Korkunç tesadüf diyelim biz buna.

Öyle şeyler.

Ruh Çekilmesi

Ruhu çekilmiş...

Başlamadan önce, ruh çekilmesine deyinmek istiyorum siz saygıdeğer ve çok muhterem...ölüler.
Ölürken siz, ruhunuz çekildi bedenlerinizden; peki ya yaşarken mıncıklanan ruhlar? Yani demek istediğim, biz faniler yaşarlarken gündelik hayatın saçmalıklarına anlam ararken, bir de ruhumuzun mıncıklanmasına nasıl engel olalım? Gerçi şöyle de bi' şey var, o kadar mıncıklandık ki, mıncıklanma eşiğimiz o kadar yükseldi ki, öldükten sonra ruhumuzun çekilmesi, kıl-tereyağı ilişkisine döneceğinden, ölüm simülasyonuna 23 yıldır gönüllü birey olarak katıldığımdan, hatta arada kobay olarak yaşamıma ara verdiğimden -yaşamıma ara verdim, fani yaşama- bütün bu olanlar, yaşananlar, tuhaf geliyor. Kendimi Übermensch-Üst insan olarak mı görüyorum, yoksa zayıflıklarıma bir kılıf uydurmak için mi böyle bi kaçış yolu buluyorum, bilmiyorum. Topuğundan vurulan Aşil gibi hissediyorum, gün gelecek ve ZBAAAAM! topuğumdan vurulacağım ben de, ama o an gelene kadar kral benim, en büyük benim, en güçlü benim...akşam eve döndüğümde ise maskemi düşürüp ya da taktığım ne kadar zımbırtı varsa bana ait olmayan, hepsini söküp atıp kendimle baş başa kalıyorum. İşin kötü tarafı ise, ya bir gün eve dönerim ve söküp attığım her şey bi anda 'ben' olmuşlarsa, bana dönüşmüşlerse, ve ben onlar olmadan bi hiçsem? Bi hiç olarak devam edemem, edemez insan.

Seviş, geçer...demişti bi dost, o da yok artık. Gitti, öylece gitti anlam veremediğim bi şekilde gitti. Kimsenin kimseye ihtiyacı olmadığını bildiği için gitti, yani onu tanıdığım kadarıyla, ya da hiç tanıyamamışım. Gitsindi, çünkü şimdi daha mutlu, sanırım, lanet olsun! emin olamıyorum.
Yalnız olmaya alışıktı o; ben mağarama o ise karanlığa geri döndü.

Birileriyle tanıştım, biri gitti...biri kaldı.
İşin güzel tarafı vardı, güzellikleri vardı. Ama şimdi zor olan kısımdayız, atlatırsak eğer, Fuji dağının zirvesine tırmandıktan sonra kanatlanıp ilahi bi aşkla uçuyor olacağız. Yani, bu aşkın sıradan bi aşk olmasına imkan yoktu. Ya da ortada aşk var mıydı? Ondan bile emin değilim, öyle ki, hasar almamak için zırh giydim sayın Hakim, buz gibi zırh tenime, aşkın yakıcı temasları yerine değiyordu. Bu yüzden hissizleştim, bu yüzden bana ''Emin olamıyorum, ne hissettiğimden, hissetmem gerektiğinden...'' emin olamıyordu, haklıydı, ben onun sıcak dokunuşları yerine, zırhı tercih etmiştim, beynimi de sıkıştırıp çıplak ellerimle çilekli-kondomun içine doldurmuştum. Şimdi daha mutluydum, ama daha hissiz. Siberadamdım, sibernetik organizmaydım belki de. Bildiğim tek şey, kırbaçladığım hayvani dürtülerim, kırbaca o kadar alıştılar ki, bdsm fantezisi olarak kullanmaya başladılar bunu. En azında içimde bi yerde, bi hayvan bile bu zoraki durumdan nasıl keyif alacağının yolunu bulmuştu. Öğreneceğim çok şey vardı, kendimden, yani hayvanlarımdan...
Pazartesi haftanın ilk günüdür. Benim hayatımın ise dönüm noktası olacak gibi görünüyor.

Tamamen boş...
İçi, dışı; önü, arkası...sobe! Saklanmayan ebe.
Boyutlarından kurtulmuş bir parçacık gibi,
              ilahi bi parçacık.
Sonsuzluğa doymak için kıpraşan,
              sonsuza yaklaşmaktan bir an olsun bile korkmayan,
              savrulan bir parçacık.
Savruldukça boyut kazanan, var olan, var olmayı başaran;
Tanrı'nın ve ona yakın olan diğer var olmaya çabalayanların yanında.

life is so cruel

...life is so gay

Uzun zaman önce, çok uzun zaman. Bir taslak bırakmışım ardımda, 30.05.14 tarihli. Neredeyse 4 ay... 

Mayıs önemliydi benim için, şu an eğer içinde bulunduğum bedene bir gram saygım varsa Mayıs sayesinde var. Kendime bile anlatamazken, insanlara anlattım. Çok yakınlara, çok uzaklara, hepsine. 

Alkolle kafayı bulup sokakta hunharca öpüştüğüm kadından da bahsettim. Tanışıyorduk. Şimdi ise öpüşüyorduk. Dünyanın en saçma anını yaşarken ben, bakterilerimiz taşınırken, dillerimiz kırbaç gibi döğüşürken, dişleri dudaklarımı bulmuştu. Neler hissettiğimi anlatamam, hele burada hiç. Neyse ki o sızdı, kustu...ben de. Hayatımın en zor anıymış gibiydi, suçluluk da vardı. Ama en kötüsüydü. 

Hazirandan nefret ettim. 3 hafta boyunca köpek gibi çalıştım bi' hastanede. Karşılığında aldığım ise, illegal yollarla dolandırılan insanlar, iş etiğinden nasibini almamış doktorlar-hemşireler-temizlik görevlileri-sekreterler, en dibinden en yükseğe herkes birbirinden lanetti. Sessiz de kalmak zorundaydım, kaldım. Eğlendiğim zamanlar da oldu tabii ki, yeni insanlarla tanıştım...of lanet olsun yeni insanlara istemiyorum yeni insan tanımak, sevmek...çok kızgınım, üzgünüm. Oysa 4 ay önce sevgi dolu bi adamdım ben, çok değiştim. İyi de değiştim kötü de, boktan da, saçma sapan bi adam oldum çıktım belki de, kendimden nefret etmiştim hatta ama şu an kendime saygı duyuyorum. Nasıl bi seviyeye geldiğimi görmek açısında bu keskin dönüş, bu hadsiz ayrılış ve kabuğa çekilmeler iyi geldi aslında. 

-bir örümcek eşlik ediyor, ağını yeni ördü, sanırım tavandan indi de izlemeye koyuldu beni. Laptop'ın sağ tarafında havada asılı kalmış- 

Temmuz, işten ayrıldığım ay. Neden işe güce endeksliydim ki ben bu sene? Hep parasızlık, hep alınacaklar listesi yüzündendi. Alınca mutlu olacağıma inandığım şeyler yüzündendi. Ah, kapitalizm. Gözümüz kör olmuş resmen. Alamadım. Mutlu da olamadım. Mutlu olamadım ve sonra geri döndüm memlekete. Memlekette iyice bi kötü oldum, nefret ettim. Toprağına ayak bastığım ilk andan beri nefret ettim, havasını soluduğum ilk andan itibaren! Beni kötü şeylerin bekliyor olduğunu hissediyordum çünkü. Ve öyle de oldu. Ailemi bırakın destek olmayı, işten ayrılmam konusunda beni suçlu görmeleri bardağın son damlasının taşmasına değil buharlaşmasına neden olmuştu. Ailemize kuraklık hakimdi, içimizi serinletecek tek bi damla kalmamıştı. Eskisi gibi konuşulmuyor, atlatılan bunca şey tek çırpıda unutuluyor, üstüne bi de yaşanan yeni zorluklar da eklenince...ve bundan bile sorumlu tutulunca ben. ÇILDIRDIM! 

Ağustos, sabır ayıydı. Biterdi çünkü, Eylül sabırsız bi erken doğandı. Ağustos'u zorlardı ve gelirdi.

Ev tutmam gerekiyordu, kazandığım birkaç kuruş da eriyip gitmişti. Elde sadece bir aylık kira vardı. Saçma sapan bir sebepten ötürü, bahanelerle benle ev arkadaşı olmayı reddeden eski ev arkadaşım. Durduk yere böyle bir haberle gelince, sarsıldım açıkçası. İnternetten ev ve ev arkadaşı aramaya başladım. Çeşit çeşit insan, sapıklar, aptallar, ve sadece yalnız olanlar. Sadece yalnız olanlardan birine denk geldim, ilanı gayet açık ve espriliydi, tahammül edemediği iki şeyin ''batak masaları ve beyaz atletliler'' olduğunu yazmıştı alaycı bi dille. İrtibata geçtim, Facebook iyiydi. Arkadaş olarak ekledim, profilinde gezindim. Ortalama müzik, ortalama film, kitap yok ya da yazmamış. Paylaşım hiç yok veya kaldırılmış. Fotoğraf toplam 3 veya 5 adet, onlar da etiketlenen. Evi görmeye gittim memleketten otobüse atlayıp. Özlemişim şehri. Yabancı gibi hissettim kendimi, sırtımda sırt çantası elimde telefon navigasyon açık. Evin adresini vermişti. Evi de bulmuştum sonunda. Neden evden bahsediyorum ki o kadar? Yaz boyunca beni en çok mutlu eden şey buydu da ondan! Evi gördüm, adamla tanıştım. Ev güzeldi. Her şey güzeldi, eşyalar, düzen. Evin enerjisi hoşuma gitmişti, tamam tutuyorum dedim senin için de bi sakıncası yoksa. Ve evde geçirdiğim 2 hafta. 

1. Hafta; 

Ortama yabancılık, rahat rahat uzanamıyorum bile. Kişiliğimden dolayı, genelde max 10 gün sürer alışma sürecim. Neresi olursa olsun fark etmez. Bir de kişiyle geçirilen zaman da önemli tabii. Eve gelen giden, tanımadığım yüzler hep. Bir de adam öğrenci değil, ev arkadaşım yani. Ona kısa Evark diyelim, ev.ark. bir memur. Çalışan bi adam. Bu da tuhaf bi durumdu. Daha önce öyle bi şey başıma gelmemişti. Yani hep benim gibi öğrencilerle birlikte yaşadım. Fark yok. Yani şimdilik. 

-Tabii ben bu arada en yakın arkadaşımla hasret gideriyordum, evde çok da durmuyordum- 

2. Hafta

Tuhaflıklar haftası, artık birbirimizi tanıyor gibiydik. Yani yüzeysel olarak. Daha önceki ev arkadaşı geldi ziyaretine, o adamla hemşeri çıktık, iyi mi? İyi adamdır diyorlardı hep. Ev arkadaşım iyi adamdı, peki ben ona göre ne kadar 'iyi adam'dım. Önceki ev arkadaşının GBT sine baktırmış, benimkine baktırmamış, öyle söyledi. Mülayim tipmişim ben, gerçekten de öyleyim aslında. Yani karıncaya bile zarar vermeyecek adamım, ama üvey amcamın kafasında rakı bardağı patlatabiliyorum. Manyağım yani, ama içimde hep. Bu arada hakediyordu. 

Benim memlekete dönüş için gelen ısrarlara katlanamamam ve babamın yurtdışına dönecek olması. Parasızlık...dönmeme neden oldu. 

1 haftadır memleketteyim. Yakında dönüyorum, evime, gerçek olana veya bana ait olana, bilmiyorum nasıl tanımlamam gerektiğini bile bilmiyorum. 

Miles Miles Smiles

Yok Öyle Kararlı Şeyler - 34, eksi 1


Selamlar,

bloğumla arama mesafeler girdiği her zaman buraya,
'kaçgündüryoktum?' sorusuna cevapla bir giriş yapıyordum, artık yapmıyorum.

Son zamanlarda anlam veremedim bazı olaylara, durumlara, gülüşlere, duygulara
Elimde olmayan sebeplerden dolayı öyleydi,
Zaten elimde olmayan sebepler hiç elimde olmadılar.

Öl,            

Boğul,
Çırpın,
Okyanusa atla.

Bazı şeyler çok tesadüf, çok olmamalı, çok olmasaydı, ama iyi ki de oldu yoksa
nereden bilebilirdim ki? ha? hayır, öyle bir şey değil ki! tabii değil, hayır hayır
cidden bak, güzel ama.

olmalı mı olmamalı mı yoksa hiç değişmemeli mi ama ben değişmezsem ben olamam ki

hayat zor, ben zor, sen zor, herkes zor, her şey zor, şeyler bile zorsa dursun dünya yansın

Okyanusta Kraken var, savaşırım, yenilirim.

Dev mürekkep balıkları, yengeçler...
Ama çağımızın en büyük ve en vahşi yaratığı para ve mesafeler...

KAFA

Selam,
Kendimi sevdiğimi tek zaman, yazdığım zaman.
Bu yüzden terk etmedim hala da buraları, dayanamam yoksa, yağlı ilmeği bileklerime dolar,
ellerimi idam ederdim.
Bu ara biraz garibim, hissetmeyi öğrendiğim için
Sevmekten korktuğum için,
Alıştım platoniklerime, onlar da bana alışmışlardır umarım,
Farkıma varamadıkları için alışmışlardır. Hayatlarında hiçbir değişikliğe neden olmadığım için.
Kötü haber aldım, aldık, aldılar...
Hep beraber üzüldük, gerçi ben geç gittiğim için benden önce üzülmüşlerdi.
Ben sonradan üzüldüm, bana bu kötülüğü yaptılar, bensiz üzüldüler. Ben geldiğimde üzülmeye devam ettiler,
iyi ki bensiz başladınız, dedim içimden, dayanamazdım yoksa.
Saydım içimden, 1, 2, 3...rakamlara anlamlar yükledim, küfürler, ağız dolusu, neden bu kadardım, daha fazla değil? diye. Kendime sövdüm, ondan sonra da hiç kimseye, zamana, mekana, şansa, ne kadar soyut şey varsa. Ha, diceksin ki, zaman somuttur, diye. Değil işte, bence değil, bence Hikmet Teyze için de değil.
O dantel örerken geçer zaman, önemi yoktur bu yüzden, somut-soyut.
Nereden nereye geldim ben? Neredeydim? Hiçbir fikrim yokken. Oysa insan nerede durduğunu bilmeli,
ne bileyim, durmalı sadece belki de, ben burada değilim, ben hiç var olmadım, ben hiç burada değildim, beni sizler var ettiniz, ama yok olmam için gereken şifre kombinasyonu içimde bi yerde, kendimi bi tek ben yok edebilirim, o da sadece otobiyografim tamamlandıktan sonra mümkün olabilir, dedi insan.
Neden böyle bir şeye ihtiyaç duyar ki? Daha doğru dürüst sevmemişken, nefesini hissedememişken neden o sıkıcı hikayeyi anlatmak ister ki durmadan? Bu onun lanetiydi, bununla mühürlendi dili, sonsuza dek o lanet hikayeyi anlatmak, her zorluk karşısında o lanet hikayeyi bi piyon gibi öne sürmek, belki de en kolayı.
Sevemiyorum, çünkü...
Aşık olamıyorum, çünkü...
Sebep sonuç giriş gelişme, sonuçla başladı hikaye, girişemedi, gelişemedi, tutunamadı rahmine kadının, öldü böylece, ne kadın fark etti gittiğini, ne de zaman, gitti öylece.

Antalya vs Almanya, ve kazanan sol köşede!!!

Merhaba insanoğlu!
Bugünlerde neyim pek bilmiyorum ama insan değilim.
Tanımlanamayan bir cisim yaklaşıyor kaptan rogar!
Yaklaşanından değil de uzak duranındanım bugünlerde, bu daha güzel
daha eğlenceli, aşk meşk benden uzak ben de ondan, zaten aşkı anlayacaksın da
meşki kalacak bi de ona enerji harca, yok arkadaş...
Ha neden geldim?
Bugünlerde hadi yine iyiyim, notlarım beklediğim gibi, sorunlarım beklediğim kadar çözümsüz.
Ama yeni gelişmeler var, Almanya'ya gidememenin yasını tuttum 40'ının helvası da dağıtıldı,
böcekler de canına okudular cesedin, ben 3 fatiha okudum bitti, buraya kadarmış.
Almanya olmadı ya, otel de olmamıştı, Alman Hastahanesinde çevirmenlik yapıyorum,
yani ilk iş tecrübemin yanında bir de para kazanıyor olmanın dayanılmaz hazzını da tattıktan,
Antalyanın çılgın turist kalabalığı sokaklarına kusmadan da dönmem! İçmeyi ve kusmayı planlıyorum,
derler eskiler götüyle içiyor diye, denicem.
Provalar inanılmaz eğlenceli geçiyor, tiyatro ayrı, Hastane için de çalışıyoruz tabii zorluklarını vesaire
prova ediyoruz anlayacağın, güzel şeyler oluyor, olmaya da devam etsin.
Fastfood ve dondurma doymuşluğunun rehavetiyle yazdım, az anlattım bu yüzden.
Hadi gittim.

Uyandirdilar

Kendimi kaybetmek üzereyken; kaldirimda duran ve hemen dibindeki su birikintisinin üstünden hizlica gecen üstü acik 1976 Chevrolet Impala'ya söven bi adam gördüm, ufak tefek, saci yagli, yikamadigindan yagli, yoksa kurudur o saman sapi gibi, sakal desen sakal demeye bin sahit, minik tüycükler, eli yüzü düzgün cocuk, sövdü ama, dünyada sövecek son adam o'ydu belki de. 7 uyurlarin sonuncusuydu sanki, o en son uyanandi ve bu uykudan uyanmasina da su birikintisi neden oldu, sehrin pisligiyle kivami artmis, kokusmus, belki de pezevenklerin tükürügüyle, hayat kadinlarinin gözyaslari katilmistir bu pislik cümbüsüne. Artik o'nun üstündeler, kirlettiler ve uyandirdilar!

I'm cuming in my brain.

Selam,
Quiet Riot – Cum on feel the noise –ev sahibime ve komsularima gelsin-
Bugünlerde çok boktanım, aaa, anlatmıştım zaten değil mi?
Vize haftası ya hani işte o yüzden,
Biriktirdiklerim vardı, biriktiler ve bana kabardılar.
Falımda çıkan kabarık şeyler, sınavlarımmış meğer.
Okula gitmeme kararı aldım bu hafta, iyi de yaptım aslında,
Ben çok çılgın bi insanım, öylesine.
Öyle şeyler olmuyor ki hayatımda, keşke olsalar dediğim,
Sonra düşününce, saçmalama oğlum, diyorum kendime,
Aklından bile geçirme, dedim. Bunlar hep telkin bunlar hep hipnoz
Sahi hipnoz demişken bugünlerde neden böyleyim bilmiyorum ama çok saçmayım
Hipnoz da saçma, inanmadığınız sürece Tanrı bile size tavuk taklidi yaptıramaz,
Tamam tamam çok sığ oldu ama temelinde inanmak var,
Ben inanmıyorum, heyecanlanıyorum, inanmadığım şeyler beni heyecanlandırıyor
Mesela aşk gibi,
Aşk denilen şeyin sadece ıslanmak olduğunu düşünen insanlar,
Lütfen, düşünmeyi bırakın, böylece insan olmayı da bırakmış ve Afrika’nın savanlarında
Pek sevimli olmayan hayvanlarla uğraşmaktan, uçkurunuzu da düşünmüyor olacaksınız.
Meselaaaaa meselaaa mesela misal veriyorum, hadi hep beraber örnek verelim/gösterelim;
Komşunun oğlunu/kızını örnek gösterelim, Türkiye 235.si olan kuzeninizi de, ya da üniversiteyi dereceyle tamamlayıp KPSS KPDS ALES ve diğer bilimum sınavlarda kasan abinizi ablanızı da…
Örnek dediğimiz şey; olmak istediğimiz değil oldurmak istedikleri…
Ben olamadım, sen de olamadın tabii, şimdi de şöyle bi şey var “aşık ol” diyorlar
Ben de “oha” diyorum, olamam.
Allah-u Ekber! Diye çığlık atasım geldi, Battery – Megadeth Metallica Cover arka planda çalarken.
Her şey bu kadar basitken, düşünsene sınavlardan bahsederken bir anda kendimi aşkın saçmalıklarına kapılmış bulmam? Ben başka şeylere aşık olabilirim de, insanlara hayır, insanları sevebilirim sadece
Ehiehie sevgi de aşka dönüşür, bak ne güzel ne basit mantık değil mi?
Boka da dönüşüyor aşk, sonra senin boka dönen aşkına, önceleri ota konan başka bir aşk konuyor.
Sinek misali, bok var bok hep var… Sinek ayırt etmez, aşk ayırt etmez.
Biraz da kendimden bahsedip de egomun nerelerde olduğunu görmek isterim aslında,
Görünmezlik pelerinini kaldırdığında gördüğüm manzaraya ne ben dayanabildim ne de yürek dayanır
Ego’m maymuna dönmüş resmen, kendim maymuna döndüm.
Kediydim ben, insanlar gibi “maymundan mı geldik?” sorusunu kendime göre yorumlayıp
“Kaplandan mı geldik?” diye soruyordum. Sonra anladım ki, maymuna da döndük maymundan da…
Midemi doldurdum, bir güzel yedim hem de, tereyağına bandım sıcak simidi,
Zihnimi de doldurdum, boş olsaydı daha güzel dolacaktı, midem gibi.
Keşke zihnimiz de midemiz ya da sindirim sistemimiz gibi çalışsaydı!
Doldur boşalt, doldur boşalt- vazgeçtim.
Bir zihnimiz kalmıştı bok etmediğimiz, kalsın öyle sığabildiği kadar ‘Abdülcüğüm sana kalbimde kocaman bir yer’, ‘Nerimancığım sen de gel’ hepiniz gelin amına koyayım.
Seksist küfür , seksli küfür , seksli düşünceler arasından sekssiz aktarıldılar.
Şu sınavlar bitsin de…diğerleri başlasın!!! Ahahaha!!! Delirdim!!!
Şu sınavlar bitsin de bir güzel dağıtayım, gerçi dans edemem de, içerim işte
Ağzıma edecek alkol, içmesem de edecek, içtiklerime sayacak. Duyan da biberon şişesinde başladım sanacak, yok öyle, az içtim buna rağmen giren bir şeyler var hissediyorum. Korkuyorum da açıkçası.
Iron Maiden – Only the good die young’ı zamanında haykıra haykıra söylerdim de,
Yine kötü adamı oynuyorum, kötü taklidi yapıyorum, Azrail es geçiyor, ahahaha, geçen ben karşıdan karşıya geçiyordum ve az kalsın…parçalanıyordum evet. Çünkü salağım. Salaklık öldürür ama mutlu da eder, mutluluktan öldürür. Öyle bir mutlu olursunuz ki…
Lou Reed – What’s good sanırım sevebildiğim tek parçası, pek de dinleme fırsatı bulamadım ama Metallica’yla olanları sevememiştim. Iced Earth de dinleyelim bakalım, depresif miyim neyim? Mevsim değişikliği bunlar hep…değişiklik!
Son zamanlarda boşa kürek çekiyormuşum gibi geliyor, ölsem umurumda olmazdı bir zamanlar, ama bu zamanlarda da ölmeyeyim, insanları sevmeyi deneyecekken, sevemeden bir kuşu kelebeği bir ‘mezar’taşını mı sevelim Alla’şkına?  Ahahaha ölüm komik, saçma da açıkçası, benim ölümüm saçma olurdu, absürd olurdu, bu yüzden tez zamanda otobiyografimi yazmaya başlamam lazım, kalemime kuvvet. Ege’ye gideceğim, önce oraya gideyim, ya da Haceppede canlarımla takılayım, mersindeki canı da bırakamamak var hani…

Deliler arafta kalmislar

Wicked Games - Chris Isaak Cover


...bu aralar
belirsizim
 aslinda yillardir belirsizim, bu ara daha bi belirsiz
  gerci bununla yasamaya alistim ya da alismis numarasi yaptim 
bilmiyorum.
bilmek de istemiyorum acikcasi, buna kafa yormak 
enerjimi daha faydali seyler icin saklamaliyim, 
sahi icimizde pil olsa, ya da ona benzer bi sey ve enerjiye ya da pozitif olan
hatta negatif de olabilen ayni zamanda, öyle bi seye ihtiyacimiz oldugunda
takalim pozitif kutbu dislerimizin arasina, negatifi de dudaklarin, dil dokunur
dudak dokunur ve BAM! o anda da ya cennettesinizdir ya da arafta takili 
kalmissinizdir, ask bu iste, bence ask bu. 
iki negatif kutup, iki pozitif kutup, iki kutup, her zaman iki tane vardir, 
coklu da olabilir, kumalar olur, piller, adaptörler, lityum iyonlar...

aaa...
bugünler mi dedik bu aralarda mi kalalim, 
arada kaldim, arada kalalim beraber.
sıkıssın iste bedenlerimiz, ruhlarimiz, kimsesizlikten, yoksunluktan muzdaripler.
arada kalabilir miyiz? 
arafta kalabilir miyiz?
cennetten red cevabi aldim, cehennemde de boyumu asan kötülükler varmis,
daha kötü ol öyle gel dediler.
kaldim iste.
gitmedim tekrar, gitmem de...
katil olursam giderim, duygularini öldürürüm, soykirim yapcam,
öldürmedigim her ask icin benden hesap soracaksiniz, 
sorun da hani
sormalisiniz. 

sakin gelme hazir degilim, deliyim kac gündür
ben yillardir deliyim, 
sonradan delirdim.
beni delirttiler,
planli yaptilar yani,
iyi delirdim.

deli kadinlar var balonlu kadinlar
bildigimiz balonlar
metafor degiller 
iki kadin ikisi de deli
güzel delilikler

Eternity and a day, güzel filmdi
oradaki sairler gibi
kelime avcisi olmak 
ve bir seyler yazmak
baskalarinin kelimeleriyle
o an düsündükleriyle 
ne bileyim
öyle manevi fikir hirsizi olmak
herkesten biraz...

Güzel Insanlar da var Ölen Insanlar da

Hava güzel, insanlar güzeller...

merhaba

kabaca bakacak olursak eger, yorgunum.
yorgun hissediyorum, yorulmus, bitkin belki daha dogru bi kelime olacak.
bitkin hissediyorum kendime zaman ayiramayacak kadar bitkin,
kendimle ilgili herhangi bir seye üzülemeyecek kadar.
belki de bu güzel bi seydir ve artik üzülecek bir seyim oldugunu bile
hatirlayamayacak kadar kendimden uzak kalmam.
bugünlerde neler mi oluyor?
güzel seyler oldular ve bittiler.
yeni ve daha güzel seylerin olmasi icin biraz beklemek,
belki de dua bile etmek gerekir.
neden bile?
cünkü ben böyle istiyorum
basit.
paylasmayacagim ama bir gün gelecekte bu metne baktigimda hatirlayacagim bi sey karaliyim da;
skype-theater verein
umalim ki olsun.
baska neler vardi?
bugün neler vardi? neler yoktu ki!
hava güzel diye herkes kampüste ne kadar güzel insan varsa hepsi!
"meme sezonu" diye adlandirdigim sezon geldi
insanlar hep memeliydiler ama bu mevsimde daha bi memeliler
familya ögretti onlar uyguladi
kafam karisik
zaten normal zamanlardan birine denk gelmez buralar
ya kafam karisiktir
ya da...
karmasikliklardan siyrilip basit bi hayat sürmeye karar verdigim zaman her sey icin gec olmus olmasindan korkuyorum, ölmekten korkmuyorken sekeri birakma kararim neydi peki?
evet seker kullanmiyorum artik, sirf ölmekten korktugum icin
ne bileyim, korkmuyorum da, zamansizlik, belirsizlik...
aci seyler korkunc seyler evet korkunc ve aci iste kahretsin ölmek cok eglenceli olmali
korku trenine ya da gondola binmek gibi
sadece gondolu tecrübe ettigim icin evet gondola binmek gibi olmali yükselip alcalmak gibi
yasarken de ölünüyormus sairler ve güzel yazanlar iyi betimliyorlar ben daha bu kadar acikli degilim

Düzyazi direniyor,
düze döndü bu yazi da.

secim varmis, oy ver diyorlar da, tiyatro memleketi kurtarmakla kiyaslandiginda...
önce memleketi kurtarmaliyim ondan sonra tiyatroya balta olanlardan kurtulabilirim zaten.
mantikli.

Almanya olmadi ya hani gidemedigimi ogrendim ya,
kadindan da haber yok, mesaj attim da dönmedi.
Askssiz ve sanssizim.
yani cifte sanssizlik.
arkadaslarim arasinda da pek sevilen bi insan olmadigimdan dolayi ücleme-
arkadassiz-sanssiz-asksizim
bir arkadasim var tabii deli kadin-
bi de ankaradakiler var Re-l iste bötü de var aslinda varsiniz varlar
bi de istanbuldakiler var Hazal var iste, Mert var,
aslinda arkadasim varmis
neden sevdigim herkes benden uzakta, babama alistim, elde var 1
istanbul neden bu kadar uzak
ankara neden bu kadar sisli soguk uzak, ankarayi Oguz Atay anlatsin ben susayim,
zaten bu ara ona kötü davraniyormusum gibi geliyor kitabini bi türlü bitiremedim,
neden bu lanetin parcasi oldum Atay?
neden bitmiyorlar, neden sevdigim halde bitip gideceklermis gibi bakiyor ve bitiremiyorum.
hastalik bu.
hemen de hastalik zaten, ask da hastalikti.
tanimlayamadigimiz bütün zayifliklarimiz hastaliklarimizmis meger, oyle ogrettiler.

bir gün gelecekte bir gün güzel seyler olacakmis, gecmisteki bütün güzel seyleri unutturacak kadar güzel
olmasin...
istemiyorum oyle seyler olmasin, zaten istesem de olmuyor istemesem...

zaz var zaz var, amelie soundtrack var
sevmemistim ben amelie´yi bana fazla basit geldi ne bileyim
bu kadar mutluluk, yapmacik ya, yapma mutluluk kötü mutluluk,
mutluluk kötü, acili bisey sancili
olunan bisey degil mutluluk, olduran bir sey-
kücük bir sey mutlu edebiliyorsa, kücük bi seyin sayesinde olunmussa,
oldurulmustur iste baska bir aciklamasi da olamaz.

hicbir seye bel baglamamak, kafami egip yürümeye devam etmek,
insanlardan kacmak, asik olabileceklerimden kacmak icin,
bakarsam olurlar, olurum.
bakmiyorum olmuyorum, görmüyorlar olmuyorlar.
iki taraf da mutlu, mutsuz. her ne boksa artik.

bakalim icki icmek, alkol almak, yani her ne boka saracaksam ondan iste,
adi onemli degil, ama nargile kesinlikle degil, güzel bi müzik,
ve neden hayat böyle amuhagoyyim diye de haykirmak.
neden mi cinsiyetci küfür?
cünkü cok karakter var, esek küfretti, sucu at üstlendi, jokeyi üstünden atti
yerlerde olan jokeye basti cifteyi esek, olan jokeye oldu.

bu ülkede her zaman bir seyler ölüyor,
buna sikildi canim,
nasil sikilmasin.
her zaman bir seyleri öldürüyor bu topraklara kök salmis zehirli zihinler,
zehirliyorlar köklerini gencecik fidanlarin.
zehirliyorlar fikirlerini gencecik fidanlarin.
her zaman zehirliyor sucu üstlenen doga ana oluyor,
ben aldim canini topragim corak diyor, kana susadim diyor,
ana diyoruz ama analarin canini yakiyor, kendi cani yansa bile
gömüyor icine, acilarini da, cocuklarini da...

Sanssizlik sonrasinda...

Merhaba,,

dert degil bir kac parca bir sey anlatip defolmayi planliyorum.

Almanya'ya gidemeyecegimi ogrendim, hocamdan aldigim haberle resmen dünya basima yikildi, evet abartiyorum belki ama bütün motivasyonum buna yonelikti. Ailem de deli gibi mutluydu, ama olmadi iste. Tepkilerimi kontrol edemiyorum da zaten "Lanet olsun, allah kahretsin..." diye de haykirdim, haykiririm- sonunda toparlamaya calisip yuzumde gülümsemeyle karisik mahcupiyet ve parcalanmislikla "...hocam ben aglamaya gidiyorum!" dedim ve ciktim siniftan.

Okulda olaylar bu sekilde, konusma sinavinda da iyiydim iyi bi not aldim ama tabii bu onceydi. Kotu haber sonra. Motivasyon yerlerde.

Tiyatroyla ilgili de kotu haberlerim var:
Atildik calisma aldigimiz yerden, yani ne prova alabiliyorduk ne de toplanabilecegimiz herhangi bi yer vardi. Ama cafede oturup metin okuyorduk, cay icip sohbet ediyorduk, "nasil kurtuluruz bu durumdan?" ve cozum bulundu sonunda "mimar hocanin ofisinde calisiyoruz". Bu kez de basroller secilemeyince, vay anasini- sectik sonunda. Prova alindi, eglendik. Tiyatroya gittigim günün sonunda yasadigim enerji patlamasini ve mutlulugu anlatamam. 20-30 dk yürümenin umrumda olmayacagi kadar seviyorum. 1 saat yol yurusem de severdim, okula giderken yasadigim o zorlama heves yok yani anlayacagin, okulun dibinde olmasina ragmen evim.
Alman mülteciyim, italyan aldik metni, ve bayildilar arkadaslar, sagolsunlar ben de onlara bayiliyorum. Rolüm oyle güzel ki biraz bahsedeyim :
Alman mülteci, felsefe mezunu ama Londra elektrik sirketinde calisiyor, sanata merakli ve sanatsever.
Benimsedim sevdim de, perdeyi kapatiyorum ogluuuum!!

Son zamanlarda bi icimdeki seytanin serbest kalmasina izin verdim, onu da ayri anlatirim, belki de anlatamam.

-15inde dolunay varmis Yengec burclari aman diyim sokaga cikmayin, kurt adama donusuyorsunuz sonra, saka bi yana en kotu hissettigim zamanlar iste bu lanet dolunay zamani.
Bakalim.
Gittim.

Gidemeden soylemek istiyorum : Almanyadan  bugün guzel bi haber geldi Frankfurtta halk tiyatrosuna basvurmustum, beni unuttular diye düsünürken, yakinda mülakat icin skype gorusmesi istediler. Umarim her sey yoluna girer de...TIYATRO YA BI DE!

Bu arada uzun zamandir pesinde oldugum kadini dün bulup ekledim facebookta, cok heyecanli bakalim ne olacak, henuz bi kabul edilme durumu yok ve kiz muhafazakar, olmama ihtimali yüksek, olsa da sevinirim cok.

Ha bu arada : Yeni bi blog acma ihtiyacim o kadar derinki, resmen delicesine acasim var.

kaçan iş

-
Selamsız

Dün ilk iş teklifimi aldım kader pusu kurmuş
Sinemaya ölürüm dedikten sonra bi de
yönetmenden iş teklifi gelince
kaçıramazdım cast da inanılmaz
hadi git üstüne işin dedim ve sabahı bekledim
fakat ben içeride saçımı başımı temizlemeye çalışırken
telefon çalmış
yönetmen en zamansız zamanda aramış
işi kaçırdım böylece.

Alınan mesaj : kaçırma
-

İş kaçınca bi depresif oldum kötü hissettim tabii
ama şöyle bi dezavantajı da vardı : Nagihan gitme dur Nagihan...
Teknik terimleri bilmiyorsan dile hakim olsan bile çeviri yapmak mümkün olmuyor-muş
bu da okulda öğretiliyor işte.
Farabi yok yatay geçiş yok - hapsoldum.

dolunay

Kırık topuk, sendeledi aynı cadde üstünde. Bu kez yalınayaktı, yine üşüyor yine sokak lambaları eşlik ediyordu yalnızlığına, göğe baktı dolunaya sövdü ağız dolusu, sendeledi yere düştü. Nereye baksa dolunay vardı, sanki "yine tutamadım seni" der gibi mahçup.

kahpe

Dışarısı kar kıyamet, oturmuş köşebaşında kahpe, her zaman aynı sokak lambasının altında aynı kaldırım taşına. Taş aşınmış, kahpe üşümüş. Lambanın sıcaklığı, yağlı saçına düşmüş. Çok sevdiğinden mi, sıcak bulduğu tek şeyin lamba olduğundan mı bilinmez, kahpe ağlamış lamba titremiş.

Şapka

Gecenin bi' vakti, gelecek mi tecavüz etti geçmiş mi? Hatırlamıyorum, kafam tecavüz esnasında bile yorgun. Uykudan önce bir saat, uykudan sonra hiç. Kayıp için yas mı tutulur? Ne örf bilirim ne âdet. Şapkasını çıkardı a, seslendi cahile: "örfüne de adetine de...".

Kayıp

0-1 = -1
Kayıp her zaman kayıp, 0 yüzündendi hep. 0/-1 'e matematiğim yetmedigi için kayıp. Yetse, matematik kazanım, kayıp yine kayıp. 0'ı kişisellestirmek daha büyük kayıp. Bırak etkisiz eleman olsun, yutan eleman kalsın! 0 her zaman sıfırdı. Ne kayıptı ne kazanım.

Sömestr Semester WooHooo!

Hällö yine, yeniden!
Memleketten yaziyorum, Vodafone sponsorlugunda, sagolsun Vodafone internet ihtiyacimi duydu ki, bana 1 gb bir aylik internet hediye etti, hakkini odeyemem. Oderim de, beles! Vodafone'a gecin diyorum sadece hatta uuu beesss diyorum.
Bakalim neler yapmisiz.
Gözüm aydin, Papa zu Hause! Babam eve döndü, gurbetten, yoksa bi yere kactigi yoktu.
Ben de geri döndüm, evdeyim, memlekette! Öncelikle ilk izlenimlerimden bahsedeyim; klasik Akdeniz sofrasinin dogu egzotizmiyle birlesiminden olusan, geleneksel lezzetlerle bezenmis bi sofrayla karsilanmak cok hos bi karsilamaydi.
Tika basa yemek yemek fiili, makarna ve yumurta diyetimden sonra (maddi ve -fiziksel olarak günlük gida ihtiyaci RDA:XX)
Yemek yemekten baska, bir gün hayvanlarin yanina inip, tüy yutma ve zibil kokma eylemimden sonra gerci öküzcükle cok sevistik cok eglendik. Ehe hayvan masaallah kocaman olmus boga olmus, yaklasamadim pek, yoksa sarmas dolas fotograflarimiz mevcut. Zoofili degilim! "Fasizm konusma yasagi degil soyleme mecburiyetidir."
Film izlemedim ama MBC(arap kanali) hollywood filmlerini orjinal dillerinde arapca altyaziyla yayinliyor ya, bildigin hos güzel.
Arapca'ya da baslamisken, babam da Arapyarimadasindan ucup gelince tabii yardimci oluyor, baba bu kelime ne nasil okunuyor hayir ya oyle degil diyip inat inat inat! inatlasiyorum pis huy pis!
Bir dersten daha kaldigimi görünce yasadigim hezeyan mi? Cilginlik! Delilik! Neyse saglik olsun, ikinci dönem üstten ders alacak kadar ders notu ortalamam güzel olsun, OOOH BABY! Buna ragmen, 2.57 ortalamam var nohohpho! Cok degil ama bununla Erasmusa gidiyorlar le!?
Breaking Bad-

Böyle bitmeyeydi, keske son iki bölümü görmeseydim, aglamadim ama tuttum kendimi, yalniz olsam aglardim.
Death Note'u bitirmek icin yeniden basladim, ölümüne fanatigiyim üzmeyin beni.

Oyleyken böyle, pineklemek disinda, Tarih calismaktan ve Arapca calismak disinda yaptigim bi eylem yok, ben sofistike spesifik ne biliyim oyle cilgin dilleri seviyorum, Almancayi Ingilizceye tercih etmemin sebebi...yok. Arapca Terc. baska bi sehirde olsaydi ooh beybe yazar okur bitirirdim, simdiye de ceviri yapiyor olurdum ama kismet bunlar, elime diplomami alir almaz mhmhm birlesik arap devletlerinden birine kapagimi attiktan sonra, petrolü almanyaya akitcam bi de maden. Oyle bi amacim var, Türkiye'nin köprü olmasi pek önemli degil bu acidan ama Türkce onemli, Ingilizce daha onemli.
BB ler BA la bir AA ve diger notlar oooh, güzel bi dönemdi.
Kaldi 4 ay, yazin kesinlikle is bulup calismam gerek, bu konuda gercekten etrafinizda iletisim kurabilecegim biri varsa Antalya Alanya Mugla ve diger turizm bolgeleri icin veya Arapca Tercüman arayan Istanbullu bloggerlar, ilanlara gözünüz carpar da beni hatirlamazsaniz blogunuz virus kapsin! Saka bi yana, akliniza geleyim lütfen.

Hadi Ciao!

Almanya Yollarini Asindiran, Nallari dökülen Esek yazdi!

HÄLLÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖ!
Kocaman Hällöler!
Sevgiler!
Nerdeyse sarilip öpücem o derece.
Almanya yolunda döktügün terin, kicimda islanan donun-terden- haddi hesabi yokken, ben amacima bir adim daha yakinim artik. Dün yapilan mülakatta konustugum Alman koordinatorle mulakatim cok iyi gecti. Resmen nereye elimi atsam altin platin gümüs oluyor, cok mutluyum lan blog hayvani derecede mutluyum, musmutluyum.
Bu ara saglikliyim, yakisikliyim, mutluyum. Stres vardi ama umrumda mi yoookhh! Degil umrumda degil, ne cilginliklar yazcaktim buraya da yazmiyorum iste, kötü seyler geride kaldi. Güzel seylerin önünü alamiyorum. Resmen alamiyorum hani.
Almanya ok!
Dersler woohooo! Tarih haric, bok tarih!
Önümde henüz 4 - 5 sinav daha var, yine güzel olacak olan sinavlar bunlar.
Okul güzel.
Her sey güzel.
Vuruldugum kadini görememenin acisiylan kavrulsam da, seksi bi aci o, o aciyi seviyorum. Umarim görürüm.
Baska bi detay yok gibi, parasizligimdan dem vuruyordum ya hep, vurmuyorum artik.
Bu arada tiyatro toplulugumuzda olusan kötü talih, benim rolümün degismesine neden oldu. Nazi emir eri oldum! Kötü kötü, dün calistik da, birakamam da. Isinmaya caliscam role ama sevemedim yahu!
Neyse, güzel seyler olurken, bu kadarcik sey de oluyor.
Bugün Ferhan Sensoyun oyununa gidiyorum.
Birsen Tezer ve Erkan Ogur geliyor ama gidemicem sanirim cunku ailemi gormem gerek! Yahu Birsen yapilir mi bu bana ya?
Bunlara üzüldüm cok seye sevindim, cok sevincli yazdim.
Ha bi de internetim olmadigi icin sadece okulda baglanabiliyorum, su an size buz gibi bankin üstünden yaziyorum sevgiler!
LG! Liebe Grüße demek.

uzak(soguk), sicak(yakin)

!Stress bulutlarinin yavas yavas yok oldugu zamanlardan yaziyorum;

Tv'de Glastonbury Shakira Konseri - Whenever, wherever caliyor, 

sarkinin bendeki yeri ayri, the Rasmus - in the Shadows gibi bu parca benim icin

ayni dönemlerde dinlemisti-k-m. Kuzenim bilgisayar almisti, windows milenium! cevirmeli internet de ohh mis,

internetin yazidan ve mp3 indir, video indir tarzi oldugu zamanlardan kalma parca.

Videoyu indirmistik, cocuk cocuk bakiyorduk oyle, oha internetten bisey indirilip 

izlenebiliyor daha ne! 

Bu yüzdendir iste sevgili Shakira, bu yüzden yerin baska yivrum cocukluk askim binim gocaman gaalp!

Dolapta bir haftasini doldurmamis baklava vardi, yedim.

Sabah da bozuk olup olmadigindan emin olamadigimiz kiymayla yumurta yaptik. 

Mide allak bullak, bagirsak hareketlerimi gözlemleyebildigim icin panik oluyorum acikcasi.

Shakira'dan bagirsaga geldik. 

Ders kacirdim, sorun degildi benim icin. Ama bu ara sorunlar var, iyi, insanlar sadece iyi. 

Bi arkadasimin yeni yilini kutladim, aylardir görüsmedigim, hatta ayni sinifta oldugum halde,

bir anda baglantimi kopardigim. Iyi de olmustu ama yazdim iste. 

Meltem Cumbul vardi, köylü kizi, propaganda...o da cocuklugumdan iste. Parmaklarimin arasindan

bir cift göz fiskiriyordu ki, SHOT! Kanal degisir, cocuk iste ne bilsin askin sinirlara ragmen

yasanabilen bir olay oldugunu. Bilmiyordu iste, o zamanlar "elektrikli dimi bu teller nasii ya?!" ya da "diken batmiyo mu?" ile kalmisti, o kadar salaktim, yine...

RTL tasindi, das Erste ile ZDF kaldi, idare ediyorum ama orda cok cesitli cilginliklar vardi. 

Bi parcayla kapatalim da ;
kendime not: bi gün telefonunu gercek anlamda kapat, internetin de yakinda bitiyor, sms in de,
siktir et bitsin, sadece bitsin. ne olacagini cok iyi biliyorsun. hadi daha fazla kafana takma, o
güzel kivrimli beynin de minik bir cevize dönüstükten sonra evreni yutmasin. 

Fallulah 'in en sevdigim klipleriden ;